Կարդում եմ տիկին Մարիետի՝ «Ապրումակցային մանկավարժություն» հոդվածը և այնքան հետաքրքիր ապրումներ ունեց : Հիշողության գիրկն ընկա, երբ հադիպեցի Հոմեր Մաքոլիի խոսքերին.«…Դպրոցումես շատ ծիծաղելի բաներ եմ ասում, բայց ոչ ուսուցիչների գործը դժվարացնելու համար։ Ես դրանք ասումեմ, որովհետև անհրաժեշտ է ասել։ Բոլորը այնքան տխուր ու շփոթված են, և ամեն ինչ այնքան թերի է,սխալ ու խառնակ, որ ես ստիպված եմ երբեմն ծիծաղելի բաներ ասել։ Ինձ թվում է, որ բացի ողջ լինելուց,մենք պետք է մի քիչ էլ ծիծաղենք…»։ Հիշեցի իմ դպրոցական տարիներն ու ապրումները, չգիտեմ, միգուցե իմ ուսուցչից այդ ժամանակ դա էր պահանջվում` լինել խիստ և շատ լուրջ մանկավարժ, չծիծաղել դասից դուրս, ոչնչի մասին չխոսել և անգամ ճանճի տզզոցը չպետք է լսվեր: Այդ պատճառով է, որ մտածում էինք՝ ուսուցիչը հաց չի ուտում , քանի որ երբեք նրան ուտելուց չէինք տեսել , ուսուցիչը տուն չի գնում, չի ծիծաղում, միշտ շատ խիստ և լուրջ է: Դպրոցական առօրյան այնքան լուրջ էր, որ անգամ ծիծաղելու համար կարող էիր դասարանից դուրս հրավիրվել : Մի պահ ապրեցի և անգամ անձայն հիշողություններիս մեջ լռեցի:
Читать далее «Անխոս ժպտացող մանկավարժը» →